kelimeler
Çocukluk Romanıma Şiir
çiçekler büyüttüm Zezé çocukluğuma saçtığın sayfalarca tohumdan. ben, çiçeklerimle birlikte büyüyordum; sense hep aynı yaşta küçük. Biraz daha büyüdüğümde ne olacak, deniz görünecek mi uzakta? “Luciano’nun göğünün altında” geçen çokça yıl… şimdi şiirler sana, çocukluğuma uzanan…
bir cümle yaşamdık hepimiz
… Aklın tüm parlaklığı, kendi kuyusunda hazineler aramaya yöneltiyor insanı; vakti geldiğinde inilmeli o kayalıklara. Yosunlar bağlamış, bilmemişiz; kendi evimizmiş bulmamışız. Ayağımız kaya kaya, başımız çarpa çarpa girişilen bir arayış meselesi. Öyle yolculuklar ki; hem yara, hem çare. İnsanın kendine…
İçeride
Karanlık. Belki uykusuna yenice sarılmıştı, ya da alarm sesine sabaha karşı yaşayacağı duyarsızlığın saatiydi; bilmiyordu. Belki de gece sabaha devriliyordu. Karanlığın böylesini tanımıyor, tanımlayamıyordu. Işık yaksan, sanki aydınlıktan ölüvereceksin, o kadar ağır bir ışıksızlık. Ağır ve kokulu. Aslında böyle yatmayı…